«Δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να φανταστώ πως θα βρισκόμουν εδώ αυτή τη μέρα, αυτή την ώρα» μονολόγησε ο Χάρης με βουρκωμένα μάτια. Είχαν περάσει 39 χρόνια από τον θάνατο του πατέρα του στο αεροπορικό δυστύχημα της Ολυμπιακής,  όταν το YS-11 προσέκρουσε στις 9:37 το πρωί στην βορειοδυτική πλευρά του Σαρανταπόρου, λίγα χιλιόμετρα έξω από το ορεινό χωριό Μεταξάς Κοζάνης. Ο Χάρης πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στο σημείο που έπεσε το αεροσκάφος και μέσα στο μυαλό του οι σκέψεις που του προκαλούσαν ταχυπαλμία και μούδιασμα, περιλάμβαναν χιλιάδες κινηματογραφικά καρέ με πρωταγωνιστή τον πατέρα του Αναστάσιο.

Είχε έρθει από το προηγούμενο βράδυ στην Κοζάνη από την Αθήνα με μοναδικό στόχο να επισκεφθεί το σημείο του δυστυχήματος, στο οποίο έχασαν τη ζωή τους 50 άνθρωποι. Στο πλευρό του και η σύζυγός του Βίκυ, η οποία με έκπληξη είχε ακούσει την επιθυμία του άντρα της να δει το μέρος όπου άφησε την τελευταία του πνοή ο πατέρας του. «Ποτέ δεν μιλούσε για τον πατέρα του. Έμαθα γι’ αυτόν ελάχιστα όταν πρωτογνωριστήκαμε και από τότε κατάλαβα πως ήταν ένα «απαγορευμένο θέμα» συνεπώς και δεν το συζητήσαμε ποτέ. Ένα μήνα πριν μου ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να έρθει μετά από μια δημοσιογραφική έρευνα που αναδημοσίευσε σε ένα αεροπορικό φόρουμ πιλότων και εργαζομένων στην αεροπορία» είπε η Βίκυ με ύφος που έδειχνε πως απορούσε ακόμη για την απόφαση του Χάρη.

Δώσαμε ραντεβού το επόμενο πρωί στις 7 για να ανέβουμε όλοι μαζί στο βουνό. Η διαδρομή μέχρι το χωριό Μεταξάς διαρκεί περίπου 45 λεπτά και από εκεί σε περίπου άλλο τόσο βρίσκεσαι στο σημείο που είναι λες και άνοιξε η γη για να υποδεχτεί τα συντρίμμια του YS-11 εκείνο το πρωινό του 1976. Ενώ γύρω σου η άγρια ερημιά του βουνού κυριαρχεί στο οροπέδιο, στο συγκεκριμένο σημείο υπάρχει πράσινο και χαμηλή βλάστηση και προστατεύεσαι από τον αέρα που ξυρίζει ότι βρει. Στο βόρειο τμήμα υπάρχει μια μισοτελειωμένη εκκλησία. Στον εξωτερικό της τοίχο διακρίνει κανείς με δυσκολία τα γράμματα της επιγραφής από την ταλαιπωρία του χρόνου. Ο Χάρης στάθηκε μπροστά στην επιγραφή: «Ψάχνω να βρω το όνομα του πατέρα μου. Είναι η λίστα των νεκρών. Δεν υπάρχει, γιατί..» μονολογεί με παράπονο. «Υπάρχει Χάρη, αλλά είναι σβησμένο από την πάροδο του χρόνου» τον παρηγόρησε η Βίκυ.

Ο Χάρης έσκυψε το κεφάλι και το μάτι του έπεσε σε μια τσιμεντένια πλάκα στη βάση της επιγραφής, η οποία έδειχνε πως μπορεί να μετακινηθεί. Η άκρη της ήταν σπασμένη και το σκουριασμένο σίδερο του σκελετού της μαρτυρούσε την ηλικία της. Άναψε τον φακό του κινητού του και φώτισε τον σκοτεινό θάλαμο. «Αγόρι μου πρόσεχε εκεί» ακούστηκε η φωνή του παπά Κώστα που είχαμε πάρει μαζί από το χωριό. Ήταν ο ιερέας του χωριού Μεταξάς. ο οποίος ήταν από τους πρώτους που βρήκαν το αεροσκάφος μέσα στην ομίχλη εκείνο το πρωινό του Νοέμβρη. Ο Χάρης του ζήτησε να τελέσει ένα τρισάγιο στη μνήμη των νεκρών, ενώ νωρίτερα, μέσα στο αυτοκίνητο κατά τη διάρκεια της διαδρομής, τον είχε βομβαρδίσει με ερωτήσεις για εκείνη τη μέρα.

Τη φωνή του παπά Κώστα έκοψε η απότομη κίνηση του Χάρη προς τα πίσω. Το ύφος του ήταν τρομαγμένο και το κινητό του έπεσε από τα χέρια. Που να ήξερε πως ο μικρός θάλαμος που έβλεπε ήταν ο πρόχειρος χώρος που αποθηκεύτηκαν άναρχα τα οστά, τα ρούχα και ότι απέμεινε από τους επιβάτες του μοιραίου αεροσκάφους. «Δεν πρόλαβα να στο πω συγχώρα με παιδί μου» είπε ο παπά Κώστας του Χάρη. Στο μυαλό του οι σκέψεις και οι υποθέσεις αναλύονταν κατά δεκάδες με την εικόνα του νεκρού πατέρα του να κυριαρχεί, έχοντας μια αίσθηση πως κάτι από αυτόν μπορεί και να βρισκόταν κάτω από την τσιμεντένια πλάκα. Ήθελε να σηκώσει το βαρύ καπάκι στο δευτερόλεπτο και να ψάξει να βρει κάτι που θα μπορούσε να υπάρχει ακόμα από εκείνον. Η αναγνώριση του πτώματος έγινε από την ετικέτα του πουκαμίσου που φορούσε. Δεν υπήρχαν τότε τα σημερινά μέσα.